یکی از دوستانم که از پژوهشگران برتر کشور است، می گفت برای چند سال روی گروهی از خدمات گیرندگانِ نیازمندِ یکی از استان های کشور تحقیق می کردیم. آن ها همواره تحت درمان بودند و کلیه بیمارستان های کشور نیزموظف به ارائه خدمت به آن ها. اما آن چه که مشاهده شد، با همه خدمات ارائه شده افزایش درد و آلام و بیماری های آنان بود.

ایشان می گفتند که همه چیز را مجددا بررسی کردیم که چرا چنین پدیده ای رخ داده در حالی که می بایست در این چند سال با درمان اساسی که روی آنان صورت گرفته؛ حداقل تعدادی از آن ها وضعیت بهتری پیدا کرده باشند و چنین نشده است. البته عواملی شناسایی شد که در بین تمامی عوامل آن که بیشتر خودنمایی می کرد این بود که ملاک کمک به این گروه، میزان آسیب دیدگی، بیماری یا از کارافتادگی آنان بود!
یعنی این افراد برای این که بتوانندخدمات بیشتری از سازمان مورد نظر بگیرند و یا درآمد بیشتری داشته باشند بایستی گرفتاری های بیشتری نیز داشته باشند،پس تمام تلاش خود را می کردند تا بیماری ها و گرفتاری های خود را بزرگ تر و اثر درمان را ناچیز جلوه دهند.

این واقعیت تلخ حکایت از آن دارد که بعضی از اوقات، ملاک های سنجش و ارزیابیِ ارائه خدمات، غلط و یا احساساسی است و نتایج آن اگر معکوس نباشد نتایج چندانی هم نخواهد داشت.

آتش نشانان قهرمان ما با به سرانجام رساندن حادثه تلخ ساختمان پلاسکو، برگ زرینی به افتخارات خود افزودند و با جان فشانی، جان هزاران تن از هموطنان مان را نجات دادند، اما چگونه باید قدرشناسی لازم از این عزیزان و خانواده های شان صورت گیرد و همچنین چه تصمیماتی می تواند از درد و ناراحتی کسبه آسیب دیده ساختمان بکاهد؟!
من به برخی تصمیمات بیان شده توسط مسئولان اشاره می کنم:

برقراری سریع مستمری خانواده های شهداء آتش نشان (اگر متناسب با شأن این عزیزان باشد و نصف محاسبه نشود!!!) و یک سفر کربلا، چقدر داغ خانواده و فرزندان آنان را التیام می بخشد و چقدر انگیزه برای این که جوانان ما به این شغل روی آورند ایجاد می کند؟

بازسازی مجدد ساختمان در اسرع وقت، پرداخت سریع خسارت ها توسط بیمه، بیمه کردن تمامی کسانی که در این ساختمان فعالیت می کردند (حتی کسانی که با اصرار آتش نشانان از ساختمان خارج نمی شدند)، جوانمردی اغلب طلبکاران در به اجرا نگذاشتن چک های آسیب دیدگان، فراهم کردن فضای فعالیت مجدد برای آنان (به سرعت)، پرداخت وام سیصد میلیون تومانی و....  در عین حال که کمک می کند به کاهش غم و اندوه ناشی از این حادثه، چقدر احتمال این که حادثه ای مشابه رخ دهد را افزایش می دهد؟

این تصمیمات اگر از روی انفعال و احساس نباشد و عواقب آن سنجیده شده باشد بسیار عالی و نشان از توانمند بودن مسئولان ما دارد اما سوالی هم پیش می آید که وقتی به این سرعت می توان امکانات و منابع مالی لازم را برای فعالیت حدود 500 واحد کسب و کار فراهم کرد، چرا مشکل بیکاری و اشتغال در این مملکت بیداد می کند و کدام یک از مسئولان دلسوز کشور! صلاح نمی دانند این مهم به سرانجام برسد؟

محمد رضا زارع یکتا