با وجودی که فرهنگ تشکر و زبان سپاس و حق شناسی از نیکی ها و نیکوکاران، برگرفته از تعالیم اسلام و برنامه های دینی است معمولا این کار در جامعه ما کمتر مورد توجه قرار دارد.

هر آنکس که به نوعی در «خوب شدن» ما سهمی داشت ، کسانی که در موفقیت علمی، شغلی، اداری، اقتصادی و رفاه و آسایش ما بهره ای داشته اند یا آنان که امنیت اجتماعی ما را تأمین می کنند و در گرفتاری ها به کمکمان می شتابند شایسته تجلیل و تشکر هستند.

حال اگر این افراد از نخبگان جامعه بویژه در بحث های اقتصادی و کارآفرینی باشند و به نوعی ، روزانه به گذران زندگی صدها و هزاران خانواده کمک کنند بهتر باید مورد توجه بوده و باید برای الگوسازی از شخصیت آنها تلاش شود.

یزد که از قدیم الایام به شهر تلاش و کوشش ، کار، کاریز و کاهگل و شهر قنات ، قنوت و قناعت معروف بود، همواره بزرگان و کارآفرینان زیادی ، زمینه ایجاد اشتغال و رشد اقتصادی استان را فراهم کرده اند ولی جوانان امروز حتی ، نامی از آنها نشنیده اند.

در میان بزرگان قدیم یزد تا امروز ، اسامی علما، روسای جمهور ، وزرا ، وکلا و کارآفرینان زیادی دیده می شود که حق بزرگی بر ایران زمین دارند و بسیاری از آنها بی نام و نشان ، سرپرستی خانواده های زیادی را بر عهده داشته و خدمات فراوانی به بخش های بهداشت ، آموزش و اشتغال کشور کرده اند.

اما آنچه کمتر مورد توجه است کم توجهی و یا به نوعی بی توجهی به تلاشهای کارآفرینانی است که نان را با اشتغال سرپرستان خانوارها آن هم در شرایط سخت اقتصادی ، همواره سر سفره بسیاری از خانواده های یزدی و غیر یزدی گذاشته اند.

به عنوان مثال مطمئن هستم خیلی از یزدی ها افراد کارآفرینی همچون « امیرخان کوراوغلی» اولین مدیر کارخانه اقبال به عنوان اولین کارخانه مدرن صنعتی یزد و « سیدمحمد آقا » صاحب کارخانه ریسندگی ، مدرسه و حسینیه آقا ( تکمیل کننده مسجد هامبورگ آلمان و تهیه کننده سنگ مرمر اطراف حرم امام حسن(ع) ) را نمی شناسند.

همچنین « تقی رسولیان» از بنیانگذران کارخانه یزد باف ( دارای20 سال ریاست اتاق بازرکانی، صنایع و معادن یزد ) و یا « رضا صراف زاده یزدی» موسس کارخانه ریسندگی و بافندگی جنوب یزد ( نماینده یزد در شورای ملی) را احتمالا کمتر بشناسیم ؛ همان هایی که در دوران قحطی و رکود کشاورزی، زمینه اشتغال هزاران نفر از مردم یزد را فراهم کرده و در واقع سرپرستی چند ده هزار خانوار را بر عهده داشتند.

از سوی دیگر بناهای ساخته شده توسط این کارآفرینان همچون کارخانه اقبال و یا کارخانه جنوب همچنان از نمونه های بی بدیل در کشور و حتی از آثار ثبت ملی استان یزد در مرکز ایران محسوب می شود.

یکی از روش های مرسوم در حفظ یاد و نام این بزرگان و معرفی راه و روش و مرام آنها به قشر نوجوان و جوان ، معرفی در کتاب های درسی و یا نامگذاری کوچه ها و خیابان شهرها به نام این افراد است.

در ذیل ماده 71 ‌قانون تشکیلات، وظایف و اختیارات و انتخاب شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران آمده است: تصویب نام‌گذاری معابر، میادین، خیابان‌ها، کوچه و کوی در حوزه شهری و همچنین تغییر نام آن‌ها با رعایت مقررات مربوط از وظایف شورای شهر است.

اما آنچه در ظاهر می بینیم این است که تاکنون در هیچ کتاب درسی ، نامی از تولیدکنندگان و کارآفرینان کشور ، فعال اقتصادی و اجتماعی بخش خصوصی و معرفی آنها در یزد برده نشده بلکه خیابان و حتی کوچه ای هم به نام آنها نیست و یا کم است و تندیس و مجسمه ای هم از آنها طراحی نشده است.

باید فرهنگ ، دانش و اقتصاد را در تداوم یکدیگر ببینیم تا به بزرگان هر بخش نیز احترام لازم را بگذاریم.

به هر حال امیدواریم فرهنگ سپاس و تشکر از بزرگان بویژه افرادی که در توسعه شهر و کشور و گسترش خیر و دست گیری از فقرا در دوره های مختلف داشته اند نهادینه شود تا در ادامه فرهنگ زیبای نیکوکاری و احسان در جامعه تداوم یابد.

بخشی از این مسئولیت ، متوجه مراکز فرهنگ سازی همچون آموزش و پرورش ، آموزش عالی و حتی فرهنگ و ارشاد اسلامی و نیز اعضای شورای شهر و شهرداری هاست و امیدواریم این بزرگواران نیز این امر مهم و الگوسازی از نمونه های نخبگی و تلاش و همت یزدی ها را فراموش نکنند.

شاید روزی برسد تا همان طوری که برای بزرگانی که به منظور نجات عده ای ، جان خود را فدا کرده تا ایران سربلند باشد برای افرادی که برای گذران زندگی ، آسایش ، اشتغال و کاهش فقر در جامعه نیز تلاش کرده و شبانه روز غم مردم خورده اند ، داستان هایی را در کتاب درسی منتشر کنیم و بر سردر مراکز بزرگ نام کارآفرینان گمنام را بیاویزیم.

محمودرضا رحمانی خبرنگار ایرنا